Met vallen en opstaan verliep het schrijven van debuutalbum RETROSPECT. Emma Bale (21) maakte de voorbije jaren furore met hits zoals Cut Loose, Curaçao en Worth It. Toch bleef een debuutplaat uit, tot ze producer Pieterjan Coppejans tegen het lijf liep. Wij spraken Emma over de plaat, het lange wachten en haar favoriete muziek.

Het is ondertussen zes jaar geleden dat je debuut-ep My World Untouched uitkwam. Wat is er in al die jaren veranderd?

Enorm veel. Alles denk ik! My World Untouched bracht ik uit op mijn vijftiende. Ik was nog heel jong, naïef en onwetend, al vind ik het nog altijd een mooie plaat. Alles klonk daarop heel feeëriek. (doet zichzelf spottend na) “Als ik op skivakantie ben, zie ik een ongerepte skipiste, de sneeuw schittert en dat vind ik prachtig.” Zo spreek ik tegenwoordig niet meer.

We kregen al een heleboel singles te horen, zoals Worth It, Curaçao en Cut Loose, maar een debuutalbum bleef uit.

Het was nog een zoektocht, op persoonlijk én muzikaal vlak. Ik zocht uit wie ik was, wie ik wou zijn, welke muziek ik wou maken. Wie is Emma? Wat zijn haar waarden en normen? Het waren normale worstelingen van een zeventienjarige, maar toevallig eentje met een muziekcarrière. Het publiek verwachtte dat ik er al stond als een standvastig persoon, maar er was veel dat ik nog niet wist. Ik ervaarde toen een grote last op mijn schouders.

Het publiek moest wel erg lang wachten.

Ja. Vanaf mijn zeventiende kondigde ik ieder jaar een ep aan. (lacht) Dat was oprecht de bedoeling, maar het kwam er nooit van. Dat was erg frustrerend. Elke keer dat ik met iemand samenwerkte, voelde het goed aan, maar m’n hart ging er niet sneller van slaan. Weer volgde iemand nieuw, opnieuw ging het fout, dan volgde weer een andere producer… Tot ik op een gegeven moment bij Pieterjan Coppejans terechtkwam. Ik was eerst sceptisch, want ik was het beu. Hij was de zoveelste producer, maar het werd al snel duidelijk dat het tussen ons klikte. Hij ging met drie nummers aan de slag en ik was meteen omver geblazen.

Die hadden eigenlijk een ep moeten vormen?

Inderdaad. We hadden zo’n vijftien songs, waarvan we er vijf zouden kiezen voor een ep. Maar ik kon niet kiezen! Er waren zeker twaalf songs die goed aanvoelden. Toen vroeg iemand waarom we er geen album van maakten. Ik was daar geen voorstander van. Een debuutalbum moet je van het zijn, moet deuren openen en uitstralen wie je bent. Dan heeft Eefje (De Visser, vriendin van Pieterjan Coppejans, red.) op me ingepraat en me overtuigd. Het voelde aan als de juiste beslissing, en ik kan uiteindelijk nog zo veel albums maken. Ik ben erg blij dat ik RETROSPECT eindelijk aan de wereld kan laten horen.

Is “tears on the dancefloor” een goede beschrijving voor RETROSPECT?

Ik vind het zelf heel fijn om naar zo’n songs te luisteren: nummers die een boodschap hebben, maar die ook dansbaar zijn. Je kan er ook naar luisteren zonder op de tekst te letten. M’n vrienden vertelden me dat ze na drie à vier luisterbeurten nog zaken ontdekten. Die gelaagdheid is fijn en is mede dankzij Pieterjan en Eefje.

Puberende rebel

Wanneer is de grote muzikale ommekeer voor jou gestart?

Rond mijn zeventiende. Ik ben toen weggegaan van mijn toenmalige manager Hans Francken. Hij was de man die mij lanceerde. We maakten samen muziek, want hij was ook mijn producer, maar de inspiratie tussen ons was op. Ik had het gevoel dat m’n hand te stevig werd vastgehouden. Ik was de rebel die dacht: nu ga ik het zelf doen! Ik heb toen de navelstreng doorgeknipt. Al bleek die keuze veel heftiger te zijn dan verwacht; een slag in het gezicht. We deden muzikaal alles samen, tot ik plotseling met verschillende schrijvers en nieuwe producers ging samenwerken. Als achttienjarige is het intens om plots in Stockholm op schrijfkamp gestuurd te worden en daar een week alleen op hotel te verblijven; laat staan om met vreemden over je gevoelens te praten. Ik heb daarin moeten groeien.

Ben je te vroeg in de muziek gerold?

Ik zou het niet aan iedereen aanraden. Het is een intense tijd geweest: op school was er veel jaloezie, vrienden lieten me vallen. Ik was op een bepaald moment op tournee en had tegelijkertijd examens. Toch was mijn stiefpapa bezig over hoe m’n punten beter konden. Ik zing daarover op de laatste song op de plaat. Ik vind echt dat je moet doen wat je hart verlangt. Je moet alle kansen grijpen die er zijn.

De voorbije jaren heb je aan zo’n 120 onuitgebrachte nummers gesleuteld. Hoe moeilijk was het om een selectie te maken?

Als je zo veel nummers schrijft en je ze in zo veel versies hoort, zie je na een tijd door de bomen het bos niet meer. Het was Pieterjan die de nummers koos. Het was fijn om een nieuw iemand te hebben die nuchter naar de songs luisterde. Uiteindelijk heb ik nog zo’n vijftal nummers extra geschreven. Zo heb ik the woman I am today aan m’n keukentafel opgenomen. Ik nam gewoon m’n gitaar en de woorden vloeiden er zo uit. We hebben de demo die op mijn telefoon staat gemixt en aan het album toegevoegd.

(Lees verder onder de video.)

Is het album autobiografisch? Ben je bijvoorbeeld echt naar Amsterdam gevlucht met je lief?

Ik heb door de plaat te maken heel wat dingen kunnen verwerken en plaatsen. Ook al heb ik sommige teksten een aantal jaar geleden geschreven, toch ben ik blij dat ze nu als verhaal op het album staan. Zo ben ik inderdaad naar Amsterdam gereisd met mijn toenmalige vriend. We hebben ons ladderzat gezopen. Het was net of ik een film meespeelde. Alles zat juist: de lichten in de straat waren prachtig, je hoorde muziek op de achtergrond. Uiteindelijk is het verhaal er tijdens een schrijfsessie uit gekomen. Ik kan nooit voorspellen over wat ik ga schrijven. Ik voel het pas als iemand muziek begint te spelen.

Eindelijk mentale rust

Hoe is het afgelopen jaar voor jou geweest?

Het voorbije jaar heeft me rust gebracht. Ik was iemand die erg snel leefde. Zeker in Antwerpen hol je van het ene restaurant naar het andere café. Ik zei op alles en iedereen ja. Plots ben je alleen thuis en kan je niets meer doen. Het was eenzaam, maar de pointe is iets positiefs. Die gaf me de tijd om opnieuw rust te vinden, om na te denken over alles. Ik heb m’n huis onder handen genomen, veel gekookt en intussen een plaat gemaakt. Het was de perfecte combinatie.

In april vorig jaar had je in de AB moeten spelen. Vind je het jammer dat dat optreden niet doorging?

Nee! (lacht) Er was niets af van muziek. We hadden nog niets van het album kunnen spelen. Het was de drukste, meest onmogelijke periode uit mijn leven. Toen de lockdown aangekondigd werd en shows niet meer konden doorgaan, was het voor mij feest. Ik ben erg dankbaar dat ik op mijn tempo muziek kon maken. Nu kan ik niet wachten om de songs live te spelen.

Astrology

Het is eigenlijk geen nummer, maar wat is het verhaal achter astrology?

Net zoals mijn mama ben ik geïnteresseerd in astrologie. Zij gaat al heel lang naar een astroloog in Brussel. Als ze een belangrijke beslissing moet nemen, gaat ze naar hem om erover te praten. Uiteindelijk ben ik daar ook beland. Die man heeft een hele karakterlezing gemaakt die ook nog eens helemaal klopte en dat vond ik zo opmerkelijk. Ik ben een dramaqueen, hé! (lacht) Ik voel alles heel intens aan en ben eigenlijk helemaal niet rationeel. Ik volg altijd mijn hart en mijn gevoel.

Waar vind je inspiratie?

In de zon die schijnt, wandelingen, koken, schilderen. Ook het interview van FKA twigs met Zane Lowe heeft me erg geïnspireerd. Ik ben gek op haar. Bij alles wat ze vertelde, hing ik aan haar lippen. Ik stond aan mijn raam en dacht: ik ga mijn leven verbeteren en volop aan muziek werken. Ik heb ook erg veel naar de muziek van Lauryn Hill geluisterd. Ik heb een vrij oude auto, waarin je enkel cd’s kan beluisteren. (lacht) Die van haar heb ik dus grijsgedraaid.

Waarnaar luister je in je vrije tijd? Wat staat er zoal op je Spotify?

Ik maak veel afspeellijstjes. Een van mijn favorieten is Butter. Die vind ik echt geweldig; je moet die eens opzetten tijdens het koken. Het is rustige R&B. Ik heb zo keiveel artiesten ontdekt. Ik ben iemand die echt helemaal gek wordt op een artiest, om er vervolgens weer afstand van te nemen. Zo luister ik muziek.

Tot slot: heb je een favoriete song aller tijden?

Zonder twijfel It Wasn’t Me van Shaggy! (lacht)