Jasper Erkens (28) scoorde in 2009 een hit met Waiting Like a Dog. Op aanraden van Adele trok hij naar de legendarische BRIT School. Na een album dat in 2017 uitkwam, is Erkens nu terug met een nieuwe plaat. 

De naam Jasper Erkens doet ongetwijfeld een belletje rinkelen, al weet je vermoedelijk niet meer vanwaar je hem kent. Wij helpen je op pad. ‘I’ve been waiting like a dog now / I know, I know, I know … It takes time / Don’t leave me behind’: zegt dat je nog iets? Met die hit was de man in 2009 op zowat iedere radiozender te horen. Ook zijn versie van Gnarls Barkleys Crazy werd wekenlang grijsgedraaid. Een MIA volgde en ook Rock Werchter werd aangevinkt.

Toen hij halsoverkop het voorprogramma van Adele mocht spelen, veranderde zijn leven. “Ik dacht dat ik voor Kate Nash het voorprogramma zou spelen”, lacht Jasper. “Adele was nog niet heel bekend, want ze had net Chasing Pavements uitgebracht. Ze was erg moederlijk en zorgzaam.” Toen zij hem aanraadde om een opleiding te volgen aan de BRIT School, deed Jasper auditie en werd hij toegelaten. “Het is een heel inspirerende plek. Ze pretenderen daar niet hoe je een song moet schrijven. Het is een plek voor zelfontplooiing. Je kan er afstuderen zonder iets te hebben geleerd, omdat je er zelf iets moet van maken.”

(Lees verder onder de video)

Meer creatieve vrijheid

Zijn vorige album Drawing a Line (2017) verscheen nog bij Universal. Nu brengt hij Limbo Terminal zelf uit. “Ik ben een songwriter, daarom maakt het niet uit of ik onafhankelijk ben of bij Universal uitbreng. Het is de song die me leidt. Onder mijn eigen naam zal ik geen muzikale ommekeer maken. Al heb ik nu wel meer creatieve vrijheid”, legt hij uit. “Ik ben nog steeds een sucker voor popmuziek. Een song wil iets, wil ergens naartoe gaan”, legt hij uit. “Al heb je er als muzikant ook baat bij dat je radiosingles over niet te veel stoorzenders beschikken. Radiostations kunnen afknappen op vage stukken; daarom is pop zo uitgepuurd.” 

“Initieel schrijf ik gewoon. Pas achteraf, bij het bundelen, denk ik: dit zou weleens een single kunnen worden. Je weet ook wel ergens wat de radio wil. Een tussenstuk met een loeiende sirene en een fietsbel of een intro van twee minuten zou de meeste mensen verwarren”, zegt hij lachend. “Als het geen single wordt, dan mag het van mij altijd wel iets experimenteler zijn. Bij Universal hoopten ze dat elke song een single zou worden.”

Na Londen volgde België, maar al snel volgde Amsterdam. “Mijn label zat hier en ik was al een paar keer in Amsterdam geweest om samen met anderen muziek te schrijven. Ik was na mijn tijd in Londen op zoek naar een leuke plek om iets op te bouwen en inspiratie op te doen. Lucas Hamming, een muzikant en goede vriend, zei dan: ‘Kom gewoon hier wonen’.”

Gebroken voet

Toen Jasper zijn voet brak tijdens de opnames van Guilt Trippin’ in oktober vorig jaar, gingen zijn plannen op de schop. “Hij geneest erg traag. Als een sportman dit soort breuk heeft, is dat een serieuze domper voor zijn carrière, soms zelfs definitief”, legt hij uit. “Ik kan nu wel weer stappen. Ik heb gisteren nog 9 km gewandeld.”

Het noodlot zorgde voor een geluk bij een ongeluk. “De tweede lockdown duurde dubbel zo lang voor mij. We wonen op de vijfde verdieping, zonder lift. Ik zat zowat heel de winter vast. Het album kwam dan ook als een redding”, vertelt Jasper. Net zoals bij veel creatievelingen had de lockdown een en ander in gang gezet. “Normaal gesproken heb je steeds afleidingen van concerten, reizen die je onderneemt of afspraken met vrienden. Nu viel alles weg. Het was het ideale moment om te schrijven. Het idee van het album was er al, maar doordat ik letterlijk binnen vier muren vastzat, heb ik een hele tijd aan de plaat kunnen werken.”

(Lees verder onder de video)

“Voor een schrijver zijn er ergere dingen dan isolement, al is het niet zo dat de lockdown als een geschenk kwam”, benadrukt Jasper. “Het feit dat je geen nummers bij een publiek live kan uitproberen, voelt wel eigenaardig. Het is voor een artiest een hele handige tool. Je voelt aan de zaal of iets werkt of niet. Vanaf het moment dat je iets speelt, luister je ernaar door de oren van het publiek, terwijl je er voordien te dicht op zat.”

Werd het dan een lockdownalbum? “Het is in elk geval een ‘cocoonachtig’ album geworden. Ik zat meer in m’n eigen echokamer, zonder de feedback van een publiek. Ik heb dat proberen te omarmen. Een deel van het album is voor de lockdown geschreven. De songs die ik heb toegevoegd, zijn tekstueel wel volledig in de mindset van corona geschreven. Niemand kan om de situatie heen. Iedereen vecht met zijn eigen demonen.”

“De titel Limbo Terminal verwijst naar een wachtkamer. We wachten met z’n allen aan de gate in de terminal op onze vlucht. Die vibe voelde ik hard het voorbije jaar. Limbo verwijst naar de schemering. We kunnen onze vrienden niet zien, maar toch hebben we digitaal contact. Ik mag geen concerten spelen, maar toch zit ik meer dan ooit ondergedompeld in de muziek.”

Eigen producer

Bijna het hele productieproces heeft Erkens van dichtbij meegemaakt: “Ik zal het album nooit objectief kunnen beluisteren. Ieder geluid dat je hoort, heb ik er zelf ingestoken. Nu het echt helemaal klaar is, luister ik wel op een andere manier. Je werkt eraan tot je ideeën op zijn. Wanneer het album klaar is, is de twijfel weg.” 

“Ik werk graag en goed alleen. Ik heb ook heel goed samengewerkt met anderen, maar ik was het beu om hun iets te proberen uit te leggen wat niet in woorden te vatten is. Muziek is een eigen taal. Dat besef heeft me ertoe aangezet om zelf te produceren.” 

Halverwege het album vind je de titeltrack, al is Limbo Terminal geen nummer. “Het is een sciencefantasyidee. Een Britse vriend van me heeft het ingesproken. Iedereen hoort er iets anders in. Je kan er bijvoorbeeld een app in horen die we in de verre toekomst zullen gebruiken. Vraag me niet waarom, maar ik voelde dat het op het album thuishoorde. Ook al is het geen song, toch zit er een kitscherige waarheid in. Sommige nummers zijn gewichtig, dus het voelde goed om iets luchtigers op het album te plaatsen.”

Limbo Terminal is ondertussen het derde album voor Jasper Erkens. “Het voelt aan als mijn beste werk tot nu toe”, legt hij uit. “Ik ben heel trots op dit album, maar het leven is een leerproces. Ik denk dat ik nog betere dingen zal maken.”