Hoop. Dat was wat we voelden voor we aan de laatste aflevering begonnen. We dachten dat de makers van The 100 erin zouden slagen het hart van de serie te behouden, zoals dat dit seizoen wel vaker lukte. Maar dat gebeurde niet. ‘Nonsens’ vat kort samen hoe we ons voelden bij het einde van The 100.
Spoiler alert: lees niet verder als je de aflevering nog moet bekijken.
What type of sorcery crap is this?
The 100 begon in seizoen 1 met een post-apocalyptische wereld, en een verhaal waarin wetenschap een zeer belangrijke rol speelde. Volgens de makers van The 100 moest alles zo realistisch mogelijk zijn, zoals je de wereld na een nucleaire atoombom écht zou aantreffen.
OG-kijkers van The 100 herinneren zich waarschijnlijk ‘The City of Light’ wel. In seizoen 3 ontstond er plots een hyper-futuristische wereld in de gedachten van mensen, via een chip. Wij dachten toen: goh, ze zijn de grenzen van de realiteit toch heel ver aan het uitrekken, want dat is een grote stap verwijderd van de realistische verhalen uit de eerste twee seizoenen. Het vergde doorzetting te geloven dat zoiets zou kunnen gebeuren, maar uiteindelijk slaagden ze er in ons overtuigen dat je ons bewustzijn in een toekomstige samenleving op een chip zou kunnen zetten. Nogal een geluk, want “The Flame”, een gesofisticeerdere versie van die chips, bleef doorheen de hele serie zeer belangrijk.
En dan. Dan gebeurt in de laatste aflevering datgene waarbij we letterlijk luidop naar de televisie riepen: “What type of sorcery crap is this?”. Zelfs deze tekst typen krult onze tenen en zet het bloed in onze aders aan het koken. Juist dat onrealistische en misplaatste aspect dat af en toe in de serie verscheen – zoals de chips – kwam als een sneeuwbal van de heuvel rollen, recht in ons gezicht. Dat liet ons nogal misnoegd en teleurgesteld achter.
Regelrecht de mist in
Anomalieën en alternatieve universums maakten een groot deel uit van dit seizoen, wat het realiteitsaspect uitdaagde, maar we konden er mee leven omdat de verhaallijn in dit seizoen zo interessant was, en de setting van de afleveringen zo uniek en vernieuwend. Dus, een anomalie tot daar nog aan toe.
Maar dan, op het einde van een hele reeks waarin realiteit “erg belangrijk is en serieus wordt nagestreefd”, verschijnt er opeens een vreemde misplaatste entiteit die de mensheid ‘test’ omdat ze alleen maar oorlog voeren. En toen ze in de test slaagden, veranderde die mensheid in *tromgeroffel* stof.
Stof. De hele mensheid veranderde in een vreemde oranjekleurige stof en er bleven rare neonachtige bomen achter waar ze stonden.
Een deel van ons had zelfs nog hoop dat er uiteindelijk niemand zou verrijzen en dat ze allemaal op aarde zouden terecht komen via de poort. En dat was niet de enige teleurstelling. O nee, ze begonnen ook te rotzooien met onze personages.
Onrechtvaardig, on-respectvol en overhaast
Waren we naïef te geloven dat ze een hoofdpersonage absoluut niet zo abrupt zouden laten sterven? Een personage dat we eerst en vooral amper zagen verschijnen dit seizoen, terwijl hij een hoofdpersonage was en voor velen een favoriet. Er volgen nu echte zware spoilers qua personagedoden, dus als je de aflevering plant te kijken, stop je best met lezen.
Niet alleen verdween Bellamy als personage volledig naar de achtergrond – waarmee we bedoelen dat hij er dit seizoen gewoonweg niet was – hij kreeg dan een verhaallijn die binnen twee afleveringen maar zwakjes werd afgewerkt, en het ergst van al; hij stierf onnodig, opeens, en onbegrepen door zijn vrienden.
Half gebakken en nutteloos
Bellamy kreeg een hele aflevering over zichzelf, en wij dachten dat dat de manier van de makers was om hem éxtra in beeld te brengen omdat hij dit seizoen geen scènes kreeg. Dat gebeurt nu soms eenmaal, aangezien acteurs niet altijd evenveel tijd hebben. Maar in plaats van een deftige verhaallijn kreeg hij een halfgebakken einde en een nutteloze dood.
Bellamy stierf omdat Clarke hem doodschoot. Clarke. Van alle mogelijke mensen, schoot Clarke Bellamy abrupt neer omdat hij een schetsboek van Madi ging doorgeven aan de vijand. Het was best hilarisch dat ze in de scène daarna zei dat ze alles had gedaan wat ze kon. Er waren namelijk heel veel andere manieren om die situatie op te lossen, en hem neerschieten was één van de laatste opties.
Het voelt zo’n beetje alsof de schrijvers van dit seizoen met z’n allen aan een tafel zaten en zeiden: “Laten we Clarke dit seizoen oppervlakkig schrijven en haar enige persoonlijkheidstrek: ‘IK MOET MIJN DOCHTER MADI REDDEN!’ maken. En dan Bellamy… ja, wat doen we daarmee? We maken hem een beetje gek, en dan schrijven we een scène waarin we de dynamiek die we al zeven seizoenen tussen Clarke en Bellamy opbouwen volledig vermassacreren.”
Wanneer shockfactor het hart van de show overschaduwt
Waarom vermeldden we dit allemaal niet eerder? Zoals we zeiden, waren we naïef te geloven dat Bellamy er op een gegeven moment wel weer bij zou komen, want een hoofdpersonage met een sterfscène van tien seconden lijkt je als kijker van The 100 véél te weinig om écht te zijn.
Bellamy en Emori – die in de allerlaatste aflevering het leven liet – stierven omdat voor de shockfactor. Niet omdat de volgende logische stap was of omdat het het plot verder zou stuwen. En daarbij, zelfs Emori kreeg een lange scènesequentie waaruit duidelijk werd dat ze zou sterven en een afscheid met Murphy.
Bellamy kreeg niets. Toen Clarke haar vrienden vertelde dat Bellamy dood was, stonden ze daar een minuutje allemaal stilletjes te wezen en daarna gingen ze lustig verder. Dat is als OG-kijker van The 100 een steek in het hart. Want zelfs Finn kreeg een hele aflevering, gewijd aan het schuldgevoel van Clarke omdat zij hem had gedood, en hij zat er anderhalf seizoen in. Zelfs Wells kreeg een groter verhaal achter zijn dood, en hij zat er twee afleveringen in.
Teleurstelling. Absolute, onbetwistbare teleurstelling. Dat is wat we hierbij voelen. En we dachten écht dat ze in de laatste aflevering wel meer zouden vertellen over Bellamy’s dood.
Maar tevergeefs. Dit was oprecht de zwakste dood van alle personages op The 100. En dat voor een hóófdpersonage.
Not my ‘The 100’
Het is frustrerend en bijna lachwekkend hoe de makers, op het einde van een serie die zogezegd wetenschappelijkheid nastreeft, kozen voor een einde waarin elk menselijk wezen deel wordt van een nog nooit eerder vermelde entiteit waarin ze leven zonder pijn en leed en liefde? Is dat echt waar The 100 voor staat? Is dat de enige manier waarop we de reeks kunnen afsluiten?
We geloofden erin dat ze voor de realistische aanpak zouden gaan, en verwachtten absoluut niet dat de mensheid zou transcenderen en er daarna absurde lichtgevende bomen zouden achterblijven. Kom op, lichtgevende bomen en een entiteit? Op het einde van een serie die begon als mensen die op aarde landden om de wereld te ontdekken, en ontwikkelde tot serie waarin ze verschillende moeilijkheden overwonnen? Dát is het einde dat je kiest?
We hadden nooit verwacht dat de laatste aflevering deze afslag zou nemen. En hoewel seizoen 7 onze favoriet na lange tijd leek te zijn, hebben de laatste vier afleveringen dat volledig verpest.
We waren te goedgelovig. En dat is jammer.
Echt. Jammer.
