Maandagavond stond de Britse Yungblud in de AB in Brussel. Honderden mensen stonden al voor het vallen van de duisternis aan te schuiven voor het ideale plekje in de uitverkochte Main Hall.
Yungblud is volledig zichzelf, en hij heeft er geen spijt van. Als de man alle mogelijke muziekgenres wil mengen, dan doet hij dat. Als hij een rokje wil dragen, dan doet hij dat. Hij zal zich er niet voor verontschuldigen, en dat maakt hem net zo krachtig. Die boodschap zorgt ervoor dat velen in hem geloven en naar hem opkijken.
Met zijn mengeling van verschillende muziekgenres wist Yungblud iedereen te bekoren. Het publiek, dat verrassend gevarieerd was qua leeftijd, kon alle nummers vlot meezingen en, -brullen. Daarbij horen ook de songs die pas vorige week uitkwamen, op zijn laatste EP ‘The Underrated Youth’ die we hier reeds recenseerden.
Beginnen deed Yungblud met een volledig in duisternis gehuld podium. Het publiek kreeg een reeks aan verschillende geluiden en stemmen te horen. Jammer genoeg was het geheel niet goed te verstaan, en werd het op het zachtste gezegd erg uitgesponnen. Toen Yungblud dan eindelijk toch opkwam, was het wel meteen raak. Het eerste nummer dat hij speelde was ’21st Century Liability’. Het publiek werd wild en de gehele massa begon te springen. De toon van de avond was meteen gezet.
Toch bestond de avond uit meer dan alleen energetisch gespring. Bij ‘Polygraph Eyes’, een nummer over aanranding, hoorde een duidelijke boodschap. Nee is nee. Bij ‘Casual Sabotage’ werd dan weer verteld dat je jezelf niet abnormaal moet voelen omdat je anders bent. Die boodschap was een soort rode draad doorheen het hele optreden. De fanbase, of ‘Black Hearts Club’, is familie en iedereen hoort erbij. Het waren krachtige woorden van de Brit.
Maar niet alleen die boodschappen zorgden voor afwisseling. Ook de show zelf was heel divers. Zo stond de zanger tijdens ‘Kill Somebody’ in het midden van het publiek te zingen, wat voor veel commotie zorgde. De akoestische songs ‘Casual Sabotage’ en ‘Waiting On The Weekend’ zorgden voor een moment van rust doorheen de krachtige set. Dat was ook wel eens welkom, na de moshpits die tijdens nummers als ‘I Think I’m Okay’, ‘Braindead’ en ‘Machine gun (F*ck The NRA)’ ontstonden.
De hele set paste perfect bij elkaar, met de nodige afwisseling waar nodig. Wel moet Yungblud telkens weer een moeilijke keuze maken. Gaat hij voor muzikaal perfect, of voor een extreem krachtige energie? Hij koos natuurlijk voor dat laatste. En wees maar zeker dat het de juiste keuze is. Muzikaal is het nog steeds een behoorlijke voldoende en de glimlach op de gezichten van de fans wanneer ze buiten komen is goud waard. Moe maar voldoen, dat is het gevoel na een concert van Yungblud.
Volg ons voor meer foto’s van deze show via onze kanalen:
