Patricia Vanneste maakte jarenlang deel uit van Balthazar. In 2018 nam ze afscheid van de band, waarna ze zich aan andere muzikale projecten waagde. Twee jaar later is ze er met haar natuur-geïnspireerde soloproject Sohnarr. Wij hadden er met haar een gesprek over.
Advertentie
Hoe gaat het met je in deze tijden?
Het is doen met wat er is (lacht). Een beetje creatief of zo creatief mogelijk proberen zijn ondanks de beperkingen. Ik heb gekozen om toch door te gaan met de release van de plaat. Het is kwestie van ermee om te gaan.
Ben je momenteel ook nog muziek aan het schrijven?
Neen op dit moment niet. Ik werk ook nog halftijds voor Wilde Westen. Met de release die eraan komt en alles wat erbij komt kijken, zou het ook niet lukken. Wanneer ik muziek maak, ga ik op zoek naar de pure intuïtie. Ik zit op dit moment met teveel in mijn hoofd om muziek te kunnen maken waarvan ik tevreden zou zijn.
Waar komt de naam van het project ‘Sohnarr’ vandaan?
De term sonar is eigenlijk een middel om via geluidsgolven te communiceren met andere objecten. Voor mij is de muziek van Sohnarr, hetgeen waar ik geen woorden voor kon vinden. Om dan wel via de muziek mensen te kunnen bereiken. Het is eigenlijk hetgeen wat ik niet kan verbaliseren, dat ik in de muziek heb gebracht.
In het opzicht van de schrijfwijze is de ‘h’ en twee ‘r’-en een verwijzing naar Scandinavië, waar ik de plaat gemaakt heb. Het klinkt voor mij ook iets vrouwelijker.
Advertentie
Je hebt jarenlang deel uitgemaakt van Balthazar. Waarom was die drang er om de band vaarwel te zeggen?
Jaren was ik bezig met muziek maken, tot ik besefte dat ik weg moest van alles en iedereen. Toch om te kunnen creëren wat ik echt wou maken. Ik voelde al langer dat ik zelf ook iets kwijt wou, dat niet deel kon uitmaken van het duidelijk gedefinieerde geheel dat Balthazar is.
Advertentie
Ik had ook, na al die jaren, geen reden meer gevonden om te blijven spelen bij Balthazar. Ik heb bij de band heel veel overlopen, maar ik kon nergens een kruisje achter zetten. Ik voelde geen valabele reden meer om te blijven doen wat ik deed. Niet in de negatieve zin, dat is gewoon wie ik ben. Hoe absurd dat voor de buitenwereld ook mag klinken om te stoppen met iets dat zo goed draait. Er liep zeker niets verkeerd. Voor mij was het verhaal afgelopen. Het zijn stappen in het leven die je 90 graden doen draaien. Niet evident, maar ik heb wel altijd geweten dat het de juiste keuze was.
Het is een zoektocht geweest?
Het is inderdaad met deze plaat een zoektocht geweest Ik ben stilaan beginnen beseffen dat ik een andere manier van werken had. Zo slaagde ik er bijvoorbeeld niet in om op een tourbus songs te schrijven. Maar vooral dat ik ook eigenlijk naar iets anders op zoek ben. Het interesseert mij minder om songs te schrijven die het klassieke patroon van strofe-refrein-strofe-refrein-… aanhouden. Mijn soloproject, Sohnarr is daardoor echt een expressievorm voor mij, waarbij ik zak naar de emotie in plaats van een songstructuur te willen invullen.
Je bent na Balthazar in enkele andere muzikale projecten gerold.
Klopt. Die zijn dan ook deel gaan uitmaken van de evolutie naar Sohnarr toe. Denk dan aan Oko Yono, het project waar we elk om de beurt de rol van leadvrouw op zich namen. Ik was diegene van heel de band die het vaakst op een podium had gestaan, maar was dan wel de meest nerveuze van ons allemaal (lacht)! Met Hydrogen Sea hebben we dan ook heel veel samen gecreëerd. Het was fijn om in een andere soort muziek me volledig te laten gaan. Andere mensen, een andere dynamiek. Veertien jaar Balthazar nam ik bijna aan als een standaard. Het was een revelatie om te voelen op welke manier het anders kon zijn.
Ik heb nadien ook nog theatermuziek geschreven. Driftwood kwam dan ook op mijn pad. Daar ben ik nog veel meer in de songwriting gekropen en heb ik, in een aantal nummers, de leadrol als zangeres genomen. Ik heb altijd de overtuiging gehad dat mijn stem geen leadzang-textuur had. Bij Driftwood hebben ze mij van het tegendeel kunnen overtuigen. Het toont maar hoe je eigen ideeën alles kan beïnvloeden.
Hoe is de zoektocht naar het ‘andere’, je soloproject verder gelopen?
Ik besefte toen ik muziek aan het schrijven was, dat ik toch iedere keer opnieuw weg moest van mijn thuis. De ene keer was dat naar de Ardennen, de andere keer naar Frankrijk. Intuïtief voelde dat als juist aan. Ik moest dat doen. Gaandeweg ben ik gaan beseffen dat ik mijn identiteit, mijn hoofd, alles wat ik voorstel in een relatie tot anderen, achterwege moest laten. Wat ik kwijt wou in muziek lag dieper dan dat. Terug naar de kern. Hetgeen wat ontstaat vooraleer je er invulling aan geeft met interacties.
Als je in de natuur rondloopt, is er niks of niemand die je aan je eigen aanwezigheid herinnert. Een afspraak met een vriendin of m’n moeder was al voldoende om niet tot die essentie te kunnen zakken. Om een plaat te maken, die voor mij helemaal klopte, moest ik hier weg. Vandaar de keuze om anderhalve maand naar Scandinavië te trekken.
Waarom Scandinavië en niet pakweg Frankrijk of Italië?
Het ongerepte is een aspect. De meren, de bossen, de bergen. Tot zolang ik kon, heb ik dan ook gezwommen. Naast het ruwe speelde ook de uitgestrektheid een belangrijke rol. Er zijn daar nog plekken, huisjes waar je gedurende anderhalve maand niemand zal tegenkomen. Ik heb behalve een Zweedse of Noorse ‘hallo’ amper mensen ontmoet. Mochten er in België zulke plekken zijn, had ik de plaat misschien al drie jaar geleden gemaakt.
Je hebt de plaat helemaal daar gemaakt?
Klopt. Elke noot van ‘Coral Dusk’ is daar geschreven. Oorspronkelijk was het plan om daar een demo op te nemen en het in België met een studiokwartet op te nemen. Ik ben daar relatief snel van afgestapt. Doordat ik de muziek zo intuïtief had opgenomen, wist ik voor 90% niet wat ik gedaan had. Ik had de muziek dan moeten ontcijferen, om ze nadien uit handen te geven. Het had een opname geweest in een setting die totaal niet aanleunde bij de sfeer waarin ik ze geschreven had. Dat ging niet hetzelfde zijn. Ik boette dan liever in op technologische kwaliteit, dan op gevoel, intentie.
Singles ‘Melomania’ en ‘Radar’ klinken anders dan de andere nummers op ‘Coral Dusk’. Hoe komt dat?
‘Melomania’ was voor mij een experiment. Normaal neem ik eerst de muziek op, waarna ik het fonetisch ga inzingen, om er achteraf een definitieve tekst op te puzzelen. Bij ‘Melomania’ was ik omgekeerd te werk gegaan: door eerst de tekst te schrijven en daarna pas de muziek op te nemen. Op het einde van m’n reis was het eerste deel af, die bestond uit de backing track en de zanglijn. Een leuk experiment, maar ik vond dat toen nog geen nummer waardig. Op de terugweg van Noorwegen naar België ben ik tijdens een afdeling beginnen slippen met de wagen. Een kwartier lang duurde de rush van adrenaline.
In het volgende dorp riep ik dan de hulp in van enkele locals om een betere route te vinden om de bergpas over te steken, maar ze negeerden me volledig. Die mengeling van adrenaline, doodsangst en kwaadheid moest er weer uit. Ik heb dan bij de volgende Airbnb de volledige vioolsolo opgenomen.
Terwijl ‘Melomania’ het laatste nummer was dat ik daar heb gemaakt, was ‘Radar’ het eerste. De song heeft nog ratio, een structuur. De tekst is nog veel concreter. Door het nummer als eerste te schrijven, heb ik alle ratio achter me kunnen laten.
Zou een andere plaat een andere locatie nodig hebben? Zou je teruggaan?
Ik denk niet dat ik terug zou gaan, maar als ik terug zou gaan zou ik niet dezelfde huisjes opzoeken. Ik heb heel erg gevoeld dat een nieuwe setting mij inspiratie gaf en nieuwe dingen in me losmaakte. Dat is bij mij de kracht van setting.
Vroeger ben ik een paar keer naar een huis van vrienden van mijn ouders gegaan om er muziek te maken, maar hoe vaker ik er ging, hoe minder goed dat het werkte. Als je teveel naar een bepaalde plek gaat, dan creëer je herinneringen, je identiteit op die bepaalde plek. Een volgende plaat zal waarschijnlijk ook het aspect van natuur nodig hebben, maar waar dat is weet nog niet. Het zou nu ook nog niet mogelijk zijn met alle beperkingen (lacht)!
Met de Sjel heb je een tastbaar luik gekoppeld aan de release van de plaat.
Als ik de nummers aan vertrouwelingen liet horen, zei ik altijd om met een koptelefoon de natuur in te trekken en de songs daar te beluisteren. In de setting van een concertzaal klinkt de muziek helemaal anders. Na een gesprek met mijn vriend, die ook een architect is, kwam het idee voor de Sjel. Van een zot idee is dat een uitgewerkt product geworden. Het is jammer dat het nu gesloten is. We zijn wel aan het kijken om het mits de nodige maatregelen, zo snel mogelijk terug open te stellen.
‘Coral Dusk’ is vanaf vandaag overal te streamen. Meer informatie over Sjel, lees je hier