Het derde album van London Grammar is de culminatie van de lijdensweg van frontvrouw Hannah Reid. Dat ging zover dat ze in 2019 de muziekindustrie wou verlaten. Op derde album California Soil klinken ze vertrouwd, maar bewandelen ze bovenal een ander pad onder het nieuwe bewind.

London Grammar maakte in het verleden weemoedige juweeltjes. De band rond Hannah Reid, Dan Rothman en Dominic ‘Dot’ Major maakte in 2013 furore met debuutalbum If You Wait. Songs zoals Strong en Wasting My Young Years betekende voor de band de kennismaking met het grote publiek. Een tweede album volgde en dankzij zijstapjes met Flume en Disclosure bewezen ze ook in andere potjes te durven roeren.

Het moet zijn dat de brouwsels smaakten. Want op nieuw album California Soil klinkt de band elektronischer en meer up beat dan ooit tevoren. Op Intro openen ze theatraal, met een strijkersensemble, klokken en falsetto vocalen – als ware het de opener van een filmisch meesterwerk. Het is de eerste plaat waar Hannah Reid zich meer dan ooit opstelt als frontvrouw van de band. De “seksistisch en uitbuitende” muziekwereld leidde in 2019 bijna tot haar exit uit de industrie.

Nieuwe elektronische wind

Het vernieuwde leiderschap uit zich in een volgende stap voor London Grammar. Het verleden laten ze deels achter zich om zich te concentreren op muziek die duidelijk meer het pad van de gangbare pop bewandelt. Reid zingt en de muziek zal volgen én zo klinkt het ook. Terwijl voor sommige fans enkel songs à la California Soil en Missing vertrouwd zullen klinken, juichen we de vernieuwing toe. De nieuwe wind is voor het eerst hoorbaar op Lose Your Head. Ook Baby It’s You en How Does It Feel bespelen een soortgelijk publiek. Het zijn songs die beslist met gejuich onthaald zullen worden op festivalpodia, maar door critici neergesabeld zullen worden.

Call Your Friends benadert dan weer – dankzij de strijkers, de wondermooie vocalen van Reid en de elektronica – muzikale magie. Die vocalen klinken trouwens op iedere song nog even subliem als op hun debuut. Reid heeft nog steeds de kracht om te raken – zeker in deze tijden – al is het door de grotere popproducties op een subtielere manier en ligt de kracht eerder in de betekenis van haar woorden, dan in de meer extraverte en meer opbeurende instrumentaties. De muziek passeert vluchtiger dan voorheen. Pop is nu eenmaal een ander genre dan indie.

(Lees verder onder de video.)

Met het trio Talking, I Need The Night en America sluit de band de plaat vertrouwd af. De songs benaderen nog het meest de sfeer en stijl die ze op hun vorige albums hebben neergezet. De strijkers op Talking stuwen ons richting het bezwerende I Need The Night. De muziek zet aan tot mee bewegen, maar klinkt alsnog toverachtig. De elektronische beat doet je voet genadeloos mee tikken.

Hun nieuw tijdperk afsluiten doen ze vertrouwd met het in eenvoud schitterende America. Een gitaar en de vocalen van Reid bouwen op naar een goddelijk einde. “But all of our time chasing America / But she never had a home for me / All of our time chasing a dream”, zingt ze. Die American Dream laten ze voorlopig achter zich, al klinkt die dichter dan ooit. California Soil is voor de band een volgende stap, die hun ongetwijfeld naar een groter publiek en meer hit notaties zal leiden. Heimwee naar hun vorig werk zal bestaan, toch voelt dit aan als de juiste volgende stap voor de band. Het festivalpubliek en grotere zalen zullen deze songs smaken. Om eindeloos kippenvel te bezorgen, kunnen ze nog steeds teruggrijpen naar hun excellente debuut.