Op 3 mei stuurde de uit Seattle afkomstige indiepopband SYML zijn gelijknamig debuutalbum de wereld in. Na hits Where’s My Love en Clean Eyes wachtte menig muziekfan op het langverwachte album. Wij konden Brian Fennell strikken voor een inspirerend gesprek over zijn debuutalbum en veel meer.
Op jonge leeftijd was je al met muziek bezig. Wanneer is het voor jou allemaal begonnen?
Toen ik 6 jaar was, ben ik piano beginnen spelen. In Amerika komen ze in de lagere school langs met verschillende instrumenten zodat je kan kiezen welk instrument je wil spelen. Mijn voorkeur ging naar viool, maar dat werd thuis niet zo goed onthaald (lacht). We hadden thuis een piano staan, dus voor mijn ouders was de keuze snel gemaakt. Tot mijn 19 jaar speelde ik enkel piano. Daarna begon ik muziek te schrijven en toen ik 21 werd, heb ik mijn eerste album opgenomen.
Je bent tien jaar lang de frontman van de indierockband Barcelona geweest. Nadien besloot je om solo te starten met SYML. Vanwaar die beslissing?
In de periode voor Barcelona zong ik ook solo. In die tijd kwamen andere solo-artiesten zoals John Mayer en Jason Mraz op en ik wou toen liever in een band spelen. Op dat moment hebben we Barcelona opgericht. Na tien jaar gingen sommigen onder ons trouwen, iedereen kreeg zijn gezin en het was niet meer zo gemakkelijk om zo lang van huis weg te zijn. Nadien had ik eigenlijk niet de bedoeling om een nieuw project te starten. Ik schreef gewoon muziek, nam die nummers op in de studio en bracht ze uit, maar het was helemaal niet de bedoeling om op tour te gaan. Nu ben ik dus wel aan het touren, dat was niet het plan, maar ik ben gelukkig (lacht).
“IK WAS EIGENLIJK NIET VAN PLAN OM EEN PROJECT TE STARTEN OF OM MET SYML TE TOUREN, MAAR IK BEN GELUKKIG.”
In 2017 kwam Where’s My Love uit en dat bleek een groot succes te zijn. Vooral in Canada, Nederland en België betekende het echt de doorbraak van SYML. Had je dat verwacht?
Nee, absoluut niet. Ik had geen verwachtingen toen ik Where’s My Love uitbracht. Oorspronkelijk was het zelfs niet de bedoeling om het uit te brengen. Het werd gebruikt als achtergrondmuziek in tv-shows. Blijkbaar vonden veel mensen het goed, dus bracht ik het nummer uit. Echt gek hoe goed het onthaald werd. Het was nochtans geen typisch, poppy nummer. Where’s My Love is eerder triest en melancholisch. Het kwam echt als een verrassing toen ik merkte dat het de mensen beviel.
Twee liedjes van je album, Girl en Connor, gaan over je kinderen. Heeft het vaderschap je veranderd?
Ja, zeker wel. Connor gaat over vader worden. Toen mijn vrouw en ik ons eerste kind kregen – hij is inmiddels al vier – deed me dat echt nadenken over mijn vader. Het deed me stilstaan bij iedereen die verantwoordelijk is voor iemand anders. Niemand weet wat hij doet. Niemand is klaar voor zoiets. Vader worden leert je echt veel over jezelf. Er zijn zoveel dingen waar we onszelf niet van bewust zijn tot er iemand is die je continu aanstaart. Ik vind dat oprecht geweldig.
En dus besliste je om erover te zingen.
Ja, zoiets is inspirerend. Girl gaat over mijn dochter Josephine en de operatie die ze afgelopen jaar onderging. Al kan het nummer op zich over iedereen gaan. Ik wou met Girl gewoon aantonen hoe dankbaar we moeten zijn voor onze korte tijd hier. Het zijn de uitdagende momenten in ons leven die ons sterker maken, al denken we soms dat ze ons juist zwakker maken.
En Connor is vernoemd naar wat oorspronkelijk je naam ging zijn?
Klopt. Ik weet dat al lang, want toen ik klein was, wou ik dat mijn vrienden me Connor noemden. Ik vind Connor leuker dan Brian (lacht). Ik vind een naam echt belangrijk, het is een groot deel van je identiteit. Daarom koos ik het als titel van dit nummer.
Clean Eyes gaat over je vrouw en over hoe zij in het leven staat. Je zei dat je zelf iets meer zoals haar zou moeten zijn. Wat bedoel je daar precies mee?
Mijn vrouw is heel optimistisch. Ik kan wel positief zijn maar ook heel erg cynisch en negatief. Op dat vlak zijn we echte tegenpolen, wat ik goed vind want zo compenseren we elkaar. Het gaat erom dat je de dingen een kans moet geven en niet meteen mag afblokken nog voor ze kunnen gebeuren. Ik weet dat ik niet de enige ben die daar moeite mee heeft. Ik vind het fijn om zoiets te delen omdat ik weet dat velen zich daarin herkennen. We lijken allemaal veel meer op elkaar dan dat we verschillen. Het is belangrijk om kleine dingen te appreciëren en niet alsmaar meer te willen.
Before You Knew It Was Me is een volledig instrumentaal nummer. Zit daar een verhaal achter?
Ja, absoluut. Toen ik de muziek schreef, heb ik geprobeerd om er een tekst op te plakken. Ik was maar wat aan het freestylen over het moment waarop ik mijn vrouw ontmoet heb. Dat moment waarop je met iemand samen bent, misschien voor altijd, en waarop alles verandert. Daar zit iets magisch in. Het is alsof je alles, inclusief jezelf, op een andere manier bekijkt. Alles verandert en ik denk niet dat dat iets negatief is. Je leert vooruit kijken in het leven. Before You Knew It Was Me voelde voor mij aan als vooruitkijken. Het zegt alles wat ik wou zeggen en het heeft helemaal geen tekst nodig. It’s just a vibe.
Naar aanleiding van The Bird had je het over Jeff Buckley. Is hij een inspiratiebron voor jou?
Hij is een enorme inspiratiebron voor mij. Een van zijn nummers genaamd Lover, You Should’ve Come Over is voor mij echt een perfect nummer. Het is zo puur en eerlijk. Ik denk dat The Bird het meest poëtische nummer is van mijn album. Het gaat over de liefde voor mijn vrouw en hoe bezitterig ik soms kan zijn. Mensen en dingen die ik graag heb, hou ik sterk vast zodat ik ze niet verlies en niemand anders erbij kan. Natuurlijk kunnen mensen zo niet helemaal zichzelf zijn. Je kan het vergelijken met een vrije vogel die je niet in een kooi kan stoppen maar die vrij moet kunnen rondvliegen. In The Bird heb ik het over de sterren, het universum. Je kan zoiets niet vasthouden, dat is bij ons net hetzelfde. Het is alsof je nooit iemand volledig kan begrijpen en dat is wondermooi, toch?
Je adoptie lijkt een grote inspiratiebron te zijn voor je muziek. Heb je het daar nooit moeilijk mee?
Nee, nu niet meer. Ik had echt een fantastische kindertijd waardoor die adoptie toen nooit een issue was. Toen ik 18 werd, ging het wel wat moeilijker. Net zoals vele achttienjarigen had ik een soort identiteitscrisis. Waar kom ik in godsnaam vandaan? Niemand lijkt op mij? Daar zat ik mee. Maar ik heb echt een geweldige familie in Seattle, waar ik opgroeide. Ik weet ook niet of het wel belangrijk was om alles te weten. Ik vind het zelf niet nodig om alle details te kennen, ik hou wel van dat mysterieuze stukje dat ik nooit helemaal zal begrijpen. Ook al weet je tot op een zeker punt waar je vandaan komt, niemand weet echt alles. Alles wat we kunnen doen is vooruitkijken en doorgaan met dit beetje leven dat we hebben.
Toen je 18 werd, ontdekte je dat je roots Welsh zijn.
Inderdaad. Er was een brief die mijn biologische moeder in het ziekenhuis had geschreven toen ze mij kreeg. Die brief stond vol met witte ruimtes waar mijn naam moest komen. Niemand had die ingevuld. Dat was wel even schrikken. (Stilte) Als ik er te veel aan denk, is het wel intens. Ze was maar 18, zelf nog bijna een kind, toen ze die brief schreef om het me te proberen uitleggen. Toen ik de brief voor het eerst zag, heb ik er niets van gelezen, maar gewoon naar gestaard. Ik heb hem in totaal nog maar twee of drie keer gelezen. Ik weet dat ik ernaar kan teruggrijpen als ik dat wil. Het is niet dat ik mijn adoptie of hoe het me veranderd heeft, wil negeren. Ik hoef gewoon niet alles te weten. Ik weet dat ze van me hielden en dat ze me daarom lieten adopteren. Dat is alles wat telt. Al moet ik toegeven dat ik wel nieuwsgierig ben naar hoe ze eruit zien en of ze naar mijn muziek luisteren (lacht).
“Ik ben het fierst op Girl. Voor mij is dat een perfect nummer want het is exact wat ik wou zeggen.”
Welk nummer van je album is jouw favoriet?
Dat is een moeilijke. Ik ben het fierst op Girl. Voor mij is dat een perfect nummer want het is exact wat ik wou zeggen. Maar muzikaal ben ik ook heel trots op Everything All at Once en The Bird. Er zit veel variatie in het album. Er zijn mensen die het liefst een album zouden hebben met nummers die in grote lijnen hetzelfde klinken. Voor mij is dat echt ondenkbaar. Het zou een shitty album zijn als ik nummers zou proberen herschrijven op een andere manier. Ik heb graag wat afwisseling.
Heb je Brussel al wat kunnen ontdekken tijdens je verblijf hier?
Ja, een klein beetje. Ik ga graag een blokje lopen zodat ik tegelijkertijd de stad kan ontdekken. Het gebeurt ook vaak dat ik tijdens al dat reizen niets zie. Ik ben al verschillende keren in Londen geweest, maar daar heb ik nog niets van de stad gezien.
Vorige zomer speelde je op Pukkelpop. Dit jaar staat Rock Werchter op het programma. Kijk je ernaar uit?
Zéker, ik ben hier graag! Vorig jaar stond ik in de Botanique en dat was echt heel cool. Rock Werchter is zo’n groot festival dus ik ben heel benieuwd en excited om er te spelen. Mijn vrouw zal er ook bij zijn, ik vind het fijn dat we dat samen kunnen doen. Ik kijk ernaar uit!
Je kan SYML aan het werk zien op 29 juni op Rock Werchter en op 14 oktober in de AB in Brussel.
Lees ook:
