Strak in het pak en met hun gitaren in de aanslag, zo verschijnen de silhouetten van de mannen van Balthazar op het podium van de Lotto Arena. Twee avonden op rij laten zij de Antwerpse concertzaal vollopen om hun album Sand, dat ze begin dit jaar uitbrachten, eindelijk live te kunnen spelen.
Klasse, dat is wat de vijfkoppige band vanaf minuut één uitstraalt. Alsof een clubje directeurs ons spontaan trakteert op een performance bij de koffie in een groot uitgevallen vergaderzaal. Met die zelfzekere nonchalance zet Balthazar de avond in. Zoals zovele artiesten hebben ze lang genoeg gewacht en dat zijn ze duidelijk beu: “I do not wanna wait”, klinkt het tijdens opener Hourglass in falsetto. Geen tijd te verliezen blijkbaar, want songs van zowel Sand als de vorige plaat Fever volgen elkaar één voor één naadloos op. Of het publiek kan volgen is natuurlijk een andere vraag.
Het bekendere Do Not Claim Them Anymore kan nog niet op al te veel enthousiasme rekenen. Maar ondanks hun ongeduldigheid is Balthazar gewoonweg geen band die hysterisch staat te springen of het publiek schreeuwend aanmaant om mee te zingen. In plaats daarvan doen Jinte Deprez, Maarten Devoldere en co hun ding en de rest van de aanwezigen mag hen van op een afstandje bewonderen. Een indrukwekkende lichtshow, magische samenzang en die spannende, funky sound: meer is niet nodig, weten zij.
Op het einde van Blood Like Wine heft iedereen gewillig het glas op de laatste tonen – “raise your glass”, die nog even nazinderen in de arena. De kostuumvesten zijn op dat moment al lang aan de kant gegooid en nu en dan lossen de bandleden een dankwoordje richting toeschouwers – ware hoogtepunten van interactie. Niet dat iemand hiervan wakker ligt, daarvoor zijn we al te ver weggezakt in de diepte van de zangstemmen en verdwaald in de gelaagde melodieën en loops van gitaar, percussie en zelfs trombone. De temperatuur loopt op met Fever en alle opgebouwde energie komt vrij bij Entertainment.
Technisch is het optreden een spelletje “zoek de zeven verschillen” met de albumversies. Dit is het gemak waarmee de band hun repertoire live brengt, hoewel ze op die manier hun, vooral nieuwe, nummers niet zozeer tot léven brengen. Ze imponeren en bezweren de fans met hun artistieke kunnen, maar wel vanop een hoge, ivoren toren. Wat kan je nog meer willen dan je lievelingsliedjes in het echt gespeeld te zien worden door vijf stoere kerels die de wereld aan hun voeten hebben liggen? Niets, moet Balthazar gedacht hebben. I’m Never Gonna Let You Down Again wordt overgeslagen, maar Bunker doet dienst als bisnummer voor de liefhebbers en Losers kan uiteraard niet ontbreken als afsluiter. De show zit erop, dan maar terug naar huis – morgen weer werken, of je nu directeur, bandlid of… allebei bent.
