Tomos Roberts, een 26 jarige dichter uit de UK bekend onder de naam Probably Tomfoolery, werd dankzij zijn gedicht ‘The Great Realisation’ op Youtube een instant succes tijdens de lockdown. De kans is groot dat je het gedicht al een of meerdere keren via Whatsapp hebt doorgestuurd gekregen. Wij hadden een gesprek met hem over optimisme in deze vreemde tijd, zijn interesse in poëzie en zijn plotselinge succes.
Advertentie
Eerst en vooral, hoe gaat het met je in deze vreemde tijd, deze lockdown?
Best goed. De regels in de UK zijn wat minder streng geworden, zodat als iemand alleen woont die samen in een bubbel kan kruipen met iemand anders en bij die mensen op bezoek kan komen. Zo ben ik ook naar mijn moeders huis gekomen, wat zeer fijn is. Ik blijf hier voor een paar dagen en dan ga ik weer terug om mijn broertje en zusje te helpen.
In je video’s kom je over als een zeer optimistische persoon, is dat ook zo in het echte leven?
Het is me al in meerdere interviews gevraagd of ik een optimist ben, maar ik denk eigenlijk dat een echte optimist niet bestaat. Ik denk dat we allemaal op een schaal bestaan, waarop we continu verplaatsen, moment per moment. Het is zeer hard werken om aan het positieve eind te blijven en helemaal niet zo hard werken om meer naar het negatieve eind te glijden. Er zijn sommige mensen waarvan we denken “Wow, dat is een optimistische persoon!” en ik denk dat zij net heel hard hun best doen om de wereld op een bepaalde manier te zien. Voor mij ziet dat er best aantrekkelijk uit, dus ik probeer dat ook te doen, maar ik denk niet dat het natuurlijk komt voor mensen.
Vind je dat nu moeilijker om te doen, in de huidige situatie?
Dat hangt af van je perspectief. Ik denk dat langs de ene kant het moeilijker is omdat we omringd zijn door zo veel overduidelijk lijden. Mensen verliezen geliefden, verliezen hun job of ondergaan een van de vele moeilijkheden die bij deze tijd komen kijken. Maar van een ander perspectief; de mensheid ging nooit zo’n experiment beginnen waar we voor zes maanden helemaal niet vlogen. Dat ging nooit gebeuren, alle landen en vliegtuigmaatschappijen daarvan overtuigen. Maar nu is dat experiment toch aan de gang en in de toekomst zullen we kunnen bekijken wat de consequenties zijn. Er zijn spannende dingen en er zijn verschrikkelijk moeilijke dingen. Het is belangrijk om van allebei bewust te zijn, maar waarop je focust is een keuze die je voor jezelf moet maken.
“Ik denk eigenlijk dat een echte optimist niet bestaat.”
Focussen op de toekomst is ook iets wat je doet in ‘The Great Realisation’, het gedicht waarmee je bekend werd.
Advertentie
Ja, haha, daarvoor was niemand geïnteresseerd haha.
Voor je de video uploadde, had je verwacht dat hij zo bekend zou worden?
Advertentie
Nee, helemaal niet. Ik denk dat als ik tegen iemand gezegd zou hebben dat dat mijn verwachting was, ze mij gezegd zouden hebben dat ik gek was. Vanuit mijn perspectief heb ik er dezelfde hoeveelheid zorg en aandacht ingestoken als in mijn andere video’s, maar de hoop is altijd dat het toegankelijk en nuttig is en om de een of andere reden was dit idee eentje dat omarmd werd door velen, en daar ben ik enorm dankbaar voor. Het betekent ook dat de kans groter is dat mijn volgende werken ook bekeken zullen worden, omdat mensen willen weten of het eenmalig was, of dat er nog meer gezegd zal worden. Ik ga gewoon verder doen en evenveel genieten van het proces zonder al te veel te denken aan verwachtingen of mijn perspectief te veranderen naar wat ik denk dat mensen willen horen, want dat is een web waarin ik niet verstikt wil raken. Er zijn namelijk te veel mensen met te veel verschillende perspectieven om iedereen gelukkig te maken. Het beste wat je kan doen als creatieveling is dingen schrijven uit je eigen perspectief, want dat is het enige waarover je jezelf oprecht kan uitspreken. Ik ben natuurlijk zeer dankbaar dat ‘The Great Realisation’ zo goed ontvangen is, maar ik hoop ook dat ik op 26 jarige leeftijd niet mijn laatste relevante werk geproduceerd heb. Ik hoop dat er nog meer dingen zullen komen waar ik nu nog niet aan gedacht heb die ook nuttig zullen zijn voor vele mensen. Het zou heel triestig zijn moest dit mijn laatste waardevolle bijdrage zijn.
Heeft poëzie je altijd al geïnteresseerd, of was dat iets wat pas later kwam?
Ik wou altijd op het podium staan, zelfs toen ik nog op school zat greep ik elke kans om op het podium te klimmen. Het probleem was dat ik niet kan zingen of dansen, en ik ben ook niet de beste acteur. Mijn mama zegt wel dat ik al heel mijn leven zeer eigenzinnig ben, dat ik altijd sterke opinies had over dingen, zelfs wanneer het grappig was voor zo’n kleine jongen om zo geopinieerd te zijn. Poëzie was het formaat waarin ik me het meest comfortabel voelde aangezien ik altijd al geïnteresseerd was in woorden en in elementen van overtuiging. Rijm heeft altijd mijn interesse gehad, van de muziek waarnaar ik luister, tot de boeken die ik als kind las. Ik voel me altijd een beetje een oplichter wanneer ik zeg dat ik een poëet ben, want wanneer we kijken naar grote poëten is hun werk altijd heel anders dan het mijne. Vaak wordt er veel meer gebruik gemaakt van charmante taal en van veel meer en rijkere metaforen terwijl mijn stijl eerder simpel en conversationeel is, bijna zoals een scene uit een film die in rijmende coupletten omgezet is. En eerlijk gezegd is dat exact hoe ik het graag heb.
Ik denk dat die eenvoudige stijl het toegankelijk maakt voor mensen aangezien de drempel lager is.
Dank u, ik ben heel dankbaar dat je dat zegt. Het is iets dat altijd al zeer belangrijk voor me geweest is, om mijn gedichten toegankelijk te maken voor zoveel mogelijk mensen. Ik herinner me dat toen ik ‘The Great Realisation’ aan het schrijven was, ik het, omdat het zo’n groot collectief menselijk probleem is, niet enkel toegankelijk wou maken voor mensen die Engelse literatuur in het Verenig Koninkrijk studeren. Ik wou net dat het toegankelijk was voor mijn 7 jarige broertje en zusje en mijn 77 jaar oude grootmoeder. Voor mensen in het Verenigd Koninkrijk, super, maar ook voor mensen van over heel de wereld die misschien wel Engels spreken, maar waarvan het niet hun eerste taal is. Er is een soort verleiding om, wanneer mensen denken dat ze ergens goed in zijn, het op zo’n ingewikkeld mogelijke manier te doen om te tonen hoe slim ze wel niet zijn. Dat is fantastisch als dat is wat je wil doen, maar het probleem is dat er twee dingen kunnen gebeuren. Misschien zorgt het ervoor dat mensen denken dat je heel indrukwekkend bent, maar misschien zorgt het er ook voor dat het moeilijk wordt om te begrijpen wat je probeert te zeggen, en dat is helemaal niet mijn doel. Het doel is net om zoveel mogelijk mensen te laten begrijpen wat ik probeer te zeggen. Het eenvoudig en toegankelijk houden is iets wat ik probeer te doen omdat er enorme voordelen zijn aan werk produceren dat nuttig is voor vele mensen en niet enkel voor de kleine groep mensen met een zeer groot intellect.
“Ik voel me altijd een beetje een oplichter wanneer ik zeg dat ik een poëet ben.”
Dat is je zeker gelukt met ‘The Great Realisation’, want nu wordt het een kinderboek.
Ja, inderdaad! Ik kijk heel hard uit naar de lancering daarvan ergens in het begin van September. Het is een totaal nieuwe ervaring die ik helemaal niet had zien aankomen, maar ik was er wel enorm blij mee toen de mogelijkheid ontstond. Ik ben heel benieuwd hoe het door het publiek ontvangen zal worden. Ondertussen is het klaar om geprint te worden, dus wat zal zijn, zal zijn.
Heeft de plotselinge bekendheid je leven fel veranderd?
Zeker, maar langs de andere kant, gezien de staat van de wereld, dit is het enige andere huis waar ik de voorbije maanden geweest ben. Er zijn nu veel mensen die graag conversaties zoals deze willen hebben, wat super cool is. Ik heb ook al met verschillende scholen van over heel de wereld gesproken. Ik probeer een school per dag te doen waar ik dan gewoon via Zoom een conversatie met de leerlingen hou. Ik heb het al in India, Bangladesh, de US en Nieuw-Zeeland gedaan en gisteren was ik aan het spreken met kinderen uit Argentinië. Dat is een van mijn favoriete dingen om te doen. Voor de rest hou ik me vooral bezig met het schrijven van nieuwe gedichten. Ik heb het gevoel dat voor de lockdown we allemaal heel veel tijd spendeerden aan denken over hoe we ons gingen onderhouden en dat is een zeer overweldigende gedachte. Een effect dat dit kan hebben is dat diegenen onder ons die creatief wilden bezig zijn dat vaak aan de periferie van onze dagen moesten plaatsen, omdat we een hele dag nadachten over hoe we ons moesten onderhouden en als er dan nog tijd was we wel creatief gingen zijn, voor een uurtje ofzo. Wat deze situatie misschien gaat doen, en wat zeker een privilege is, is dat het ons misschien toelaat om het grootste deel van de dag creatief bezig te zijn en dat we met nieuwe ideeën kunnen komen en manieren om die uit te werken. Als dat inderdaad het geval is, dan kan ik mezelf een zeer gelukkige dichter noemen.
Het kinderboek ‘The Great Realisation’ kan je hier bestellen.