Gisterenavond stond één van onze favoriete Britse exportproducten in een overvolle AB. De 25-jarige Sam Fender is de rockrevelatie van de laatste jaren. Zijn debuutalbum ‘Hypersonic Missiles’ werd met veel lof onthaald. Nog niet zo lang geleden vulde hij de Botanique, nu de AB en volgens ons staan er nog veel grotere zalen te wachten voor deze charismatische posterboy.
Een publiek bestaande uit verontrustend veel Britten kon het voorprogramma ‘The Pale White’ duidelijk smaken. De Britse poprock/garagerock band is er eentje om zeker te onthouden. Ze hebben enkele goede nummers die blijven hangen en daar bovenop nog eens de attitude van een ervaren rockband. Een perfecte opwarmer voor Sam Fender.
Binnenkomen deed Fender rustig met ‘Will we talk’, maar direct ontvang het publiek hem met open armen. Een innemende stem met een eigenzinnige touch. Sam Fender moet opnieuw leven blazen in de indierockscene. ‘All is on my side’ geeft direct het gevoel dat hij al vaker hartzeer heeft gehad in zijn leven. Hij bracht ook een saxofoon mee die te pas of te onpas de nummers mooi aanvulde. Een vergelijking met The War on Drugs kan niet wegblijven. In tijden van tienermagazine ‘Joepie’ zou hij met die looks trouwens ook frequent de posters vullen.
Toch blijven de eerste nummers vrij rustig en missen ze wat kracht en ruwheid. Je kan het een foutloos parcours noemen, maar toch hadden we hier wat nood aan wat imperfectie. De imperfectie die de meeste rockacts rauw en onbezonnen maakt. Onze honger naar ruwheid wordt ingevuld wanneer Sam perfect ‘Spice’ inzet met loeiende gitaren.
Ideale schoonzoon met politieke statements
Hij doet alles wat zijn publiek vraagt, zo roept een fan om een drumstick en die wordt zonder problemen weggegeven. Bindteksten lopen soms uit de hand wanneer hij afgeleid raakt, maar storend is het helemaal niet. Misschien is dit te wijten aan het sappige Britse accent van de jongen uit New Castle? Een flauw mopje hier en daar en de AB eet uit zijn hand. Sam Fender komt in zijn bindteksten over als ideale schoonzoon, maar ontkracht dit met nummers zoals ‘Poundshop Kardashian’ met een nasty tekst zoals hij zelf zijn publiek vooraf waarschuwt.
Sam Fender heeft ook geen schrik om politieke en sociale statements te maken in zijn songs. Zo haalt hij uit naar Nigel Farage door te verkondingen dat zijn generatie helemaal niet achter die standpunten staat. De recent overleden Caroline Flack komt ook even naar boven met zware kritiek op de media. Bovendien haalt het nummer ‘White Privilege’ het slechtste van de maatschappij naar boven. Met kritiek op verschillende sociale zaken van de patriarchie tot de Brexit. Fender is niet vies om zijn mening hierover te uitten en komt er perfect mee weg.
‘Signing online petitions, thinking I’m making a difference
Don’t wanna hear about Brexit, them old cunts fucked up our exit’
Zijn grootste hits ‘That Sound’en ‘Hypersonic Missiles’ konden natuurlijk niet ontbreken en eindigen deed Fender met een sterke cover van The Boss. Altijd lastig wanneer een artiest een nummer zoals ‘Dancing in the Dark’ covert, maar Fender kwam er zonder kleerscheuren én opnieuw foutloos vanaf.
Het publiek in de AB mag zich gelukkig prijzen want er ligt een beloftevolle toekomst aan de voeten van dit 25-jarig talent. Het is misschien de laatste keer dat ze hem konden spotten in zo’n intieme setting want deze Brit is absoluut klaar om de grote zalen uit te verkopen.
