De Britse folkrockband Bear’s Den is dezer dagen op pad met een mini-tour, die hun langs het VK, Brussel en Amsterdam brengt. Woensdagavond was Vorst Nationaal aan de beurt voor de hartverwarmende muziek van de Britten.
Het is reeds van afgelopen lente geleden dat de Britten van Bear’s Den hun laatste album ‘So that you might hear me’ afleverden. Toch openden ze hun show in Vorst Nationaal op de tonen van ‘Dew On The Vine’ en ‘Broken Parable’ van voorganger ‘Red Earth & Pouring Rain’. Enkele oudere songs volgden, waaronder ‘The Star of Bethnal Green’ van EP ‘Only Son of the Falling Snow’. Daarbij trok Kevin Jones zich zelf even terug achter een piano.
Intiem ‘Isaac’
Het was wachten tot ‘Crow’ vooraleer we nieuwer werk te horen kregen. Traag en sluw bereikte de song een hoogtepunt. De intimiteit jaagde de band de hoogte in op ‘Isaac’, een song van debuutplaat ‘Islands’. Daarin trokken ze de stekkers uit hun gitaren en brachten ze met drie een akoestische versie rond één microfoon. Zonder twijfel een hoogtepunt. Vorst Nationaal spitste zijn oren en liet zich ontroeren. Het drietal kreeg een oorverdovend en meer dan verdiend applaus.
‘You look so alone
I’m going to give all my love to you’
‘The Love We Stole’ en ‘Red Earth & Pouring Rain’ zorgde voor de nodige afwisseling van de voornamelijk tragere songs die we in de eerste helft te horen kregen. Met ‘Elysium’ en ‘Evangeline’ brachten ze nog meer leven in de zaal, dankzij het werk van de trompettisten. Met Vorst Nationaal speelde Bear’s Den voor een zaal met een capaciteit van 8.400 mensen, weliswaar ditmaal zonder gebruik te maken van het tweede balkon, maar toch geloofden we ieder (gezongen) woord en bleef het steeds intiem. Dat bewees ook het publiek met het arsenaal aan applaus dat ze voor de heren in petto hadden.
Met ‘Laurel Wreath’ werd de reguliere set beëindigd, waarna we nog drie songs voorgeschoteld kregen. Frontman Andrew Davie moest eerst nog iets kwijt: “We hebben hier zo naar uitgekeken en ik was zo zenuwachtig voor vanavond, maar het is geweldig!” ‘Blankets of Sorrow’ kregen we opnieuw akoestisch rond één microfoon. Gewoonweg wondermooi. Op de tonen van ‘Above The Clouds Of Pompeii’ en het schitterende ‘Agape’ kwam de avond aan zijn einde. Bear’s Den is hartverwarmend intiem, als het warme dekentje op gure winteravonden.
