In 2016 ging de Amerikaanse Maggie Rogers de wereld rond. Tijdens een masterclass met Pharell Williams raakte de – anders zo opgetogen – man zichtbaar ontroerd na het horen van haar Rogers’ nummer Alaska. Afgelopen zondag stelde Rogers haar debuutplaat Heard It in a Past Life voor, aan een dolenthousiaste Ancienne Belgique.
Tot dan maakte Rogers eigenlijk folk. Tot ze op reis, in Frankrijk “een spirituele ervaring” meemaakte met dance. Opeens begreep ze de – in haar ogen – anders zo kunstmatige en koele muziekstroming. Het leverde haar een debuut EP ‘Not That the Light Is Fading’ op. Al is dat niet helemaal correct. Voor haar ontdekking door Pharell bracht Rogers zelfstandig twee langspelers uit, maar die zijn ondertussen nergens meer te vinden.
Van AB Club naar Ballroom
Het was dag op dag, bijna twee jaar geleden dat Rogers haar laatste passage maakte in de Brusselse AB Club. Die AB Club wist ze ditmaal in te ruilen voor een nagenoeg uitverkocht Ballroom. Het was iets voor negen toen ABBA’s ‘Dancing Queen’ het roze-verlichte podium vergezelde. Iets erna verscheen de vierkoppige band op het podium, samen met een – voor de gelegenheid – in zilver-, en wit-tinten geklede Maggie Rogers.
Opener ‘Give A Little’ zette de AB meteen op het juiste spoor. Een avondje vrolijk heupwiegen met een boodschap. Het is ook iets wat ze later uitdrukkelijk duidelijk maakte: tijdens het songschrijven legt ze haar hart en ziel bloot, en die momenten beleeft ze – keer op keer – opnieuw tijdens het optreden.
https://www.instagram.com/p/BuR4n5OAXgg/
De vrolijke tonen op ‘Give A Little’ werden quasi zonder pauze overgenomen door tweede set-nummer ‘Burning’. Waar het nummer op de plaat niet helemaal lijkt te overtuigen, lukt dat live wel. Het valt niet te ontkennen dat de 24-jarige Rogers over een ijzersterke stem beschikt, die tevens ondersteund wordt door een al even sterke band. De energieke Rogers, die meermaals langs weerszijden van het podium het publiek ging groeten, leek helemaal klaar voor een fijne zondagavond.
Florence Welch
Dat gevoel wist ze ook meteen door te zetten op ‘Say It’. Een kruisbestuiving tussen snoezige popmuziek en ondeugende R&B. De mythische concerttempel kon zich naar het einde toe amper bedwingen, al had die heerlijke baslijn er ook een groot aandeel in. Met ‘Dog Years’ volgden één van de weinig nummers die niet uit langspeler ‘Heard It in a Past Life’ kwam. Het nummer dat ze inleidde met “a song about being with a friend” en waar ze haar bewondering uitte voor de (bijna uitverkochte) zaal.
Dat de Amerikaanse doorheeft hoe ze goede popsongs schrijft, bewees het sterke ‘Overnight’. Dat de uitgebreide producties van de songs op de plaat, misschien botsen met de oprechtheid van Rogers leggen we naast ons neer. Live werkt het zeker wel, de Ancienne Belgique dacht er hetzelfde over.
Dan moest publiekslieveling ‘Light On’ nog beginnen. Een nummer dat ze vier dagen geleden nog – tijdens Rogers’ optreden in het Britse Brixton – samen met Florence Welch zong. Al was deze laatste jammer genoeg niet mee afgezakt naar Brussel. De 24-jarige Amerikaanse wist dit dankzij haar sterke vocale prestatie en een extra bedankje voor het publiek ruimschoots goed te maken.
https://www.instagram.com/p/BuSAwqbHTG8/
De meest smeuïge groovyness
Dat Rogers’ band ieder nummer extra doet opleven, bewezen ze dan ook op ‘On + Off’. Een goed geoliede machine kan je het wel noemen. ‘Alaska’ kon onze verwachtingen niet helemaal inlossen. De hit waar ze dankzij Pharell mee doorbrak klonk iets minder sterk dan we verwacht hadden, al had ze de lat voor zichzelf erg hoog gelegd. Haar anders zo prachtige falsetto leek soms overspoeld te worden door de krachtige instrumentalen.
Baslijnen niet geschuwd in ‘The Knife’. Het nummer baadde in zijn live-versie in de meest smeuïge groovyness en de sterkste uithalen van Rogers. Na een klein uurtje kreeg de Ancienne Belgique zijn eerste rustmoment voorgeschoteld. Omdat ze van country hield legde de 24-jarige Rogers uit, greep terug naar het in 2006 uitgebrachte ‘Tim McGraw’ van Taylor Swift. Een prachtige cover, die bij momenten wat weg had van het betere Céline Dion-werk.
Op ‘Retrograde’ borrelde de energieke oprechtheid van Rogers weer naar boven. Met ‘Back In My Body’ luidde ze het finale trio in. Spontaan ontstak het aanwezige publiek zijn smartphone-lampjes. “This looks amazing”, reageerde de verbaasde Rogers erop.
https://www.instagram.com/p/BuSBG6ag5g4/
Pop-wervelwind
‘Fallingwater’ werd voorgesteld als het officiële einde van de muzikale pop-wervelwind die Maggie Rogers naar Brussel bracht. Een ruim uur lang wist ze haar nieuwste langspeler met een ijzersterk enthousiasme en oprechtheid voor te stellen. Na het (verplichte) verdwijnen-in-de-coulissen-momentje keerde Rogers terug voor haar toegift. Even leek het erop dat het publiek haar overtuigd had om karaoke-gewijs verzoeknummers te brengen, al was dat jammer genoeg niet het geval. De avond eindigen, en het publiek een slaapmutsje gunnen deed ze met haar akoestische cover van Whitney Houston’s ‘I Wanna Dance With Somebody’. Al was het maar om haar eigen adrenaline-highness weg te spoelen.
Maggie Rogers bewees dat ze live een ijzersterke reputatie heeft. Prachtige vocalen in combinatie met de excellentie van haar band brachten de Ancienne Belgique meermaals in extase. De nummers op langspeler ‘Heard It in a Past Life’ kwamen er perfect tot hun recht. We kijken alvast uit naar een volgende bezoek aan ons land.
https://www.instagram.com/p/BuSF40SAsyp/
Tracklist Maggie Rogers – Ancienne Belgique (24.02)
Give A Little
Burning
Say It
Dog Years
Overnight
Light On
On + Off
Alaska
The Knife
Tim McGraw (Taylor Swift cover)
Retrograde
Back In My Body
Fallingwater
Bis: I Wanna Dance With Somebody (Whitney Houston cover)
